سال‌ها بگذشته و در خاطرم افسانه‌ای

خواهشم یک بوسه بود! گفتی برو دیوانه‌ای

بر لب جوی دو چشمت تشنه ماندم بی‌وفا

جرعه‌ای بنگر مرا ، تا دل شود ویرانه‌ای

روزها در حسرت یک عشوه ماندم تا هنوز

نازکن ، خواهی بکش ! اما نگو بیگانه‌ای

در هوای ذهن دل ، آغوش تو باز است و گرم

بهتر از بلبل ! بخوان ، در باغ جان مستانه‌ای

در خودم دیدم بیایم باز هم منت کشم

در زدم ، بگشا که می‌دانم کنون در خانه‌ای

طول و عرض کوچه را آنقدر پیمودم که باد

با فغان می‌گفت: مجنون ، موی ما را شانه‌ای

 

 

طعنه‌ها شیرین شنیدم تا مرا باور کنی